pisane piórem

Wigilijny wieczór

Spoglądam w okno

wypełnione po brzegi złotymi aniołami,

wypatruję pierwszej gwiazdki,

dającej znak, że przyszedł ten Wielki i Mały Jezus

szukający miejsca narodzenia.

Gościnne zwierzęta użyczyły

swojego kamiennego żłobu.

Jasność aniołów oświetliła

wnętrze betlejemskiej groty.

Myśli stęsknione trudno zatrzymać,

biegną do ludzi tych, których nie ma w pobliżu,

aby przełamać się białym opłatkiem,

tak białym jak padający śnieg.

Miłość tej nocy uczy nas od nowa

jak żyć na co dzień, krusząc, to co nas dzieli,

jak przebaczać innym i sobie,

jak garścią dobroci obdarować

powodując radość oczu patrzących

na świętą Rodzinę, która wigilii nie miała.

Boże mój przewyższający myśli,

jak pojąć cię mam widząc narodzone dziecię,

zabiorę twój płacz odchodząc,

by łzy osuszyć oczekujących nadziei.

Inne wiersze

Anioł cienia

jestem aniołem

jestem zawsze

tam gdzie anioł być powinien

jak na anioła przystało

mam swój własny cień

cień zupełnie niezwyczajny

czasami bywa tak

że ja jestem cieniem

mojego własnego cienia

potem wszystko powraca

do zwykłego porządku

i cień staje się cieniem

zasłania moje skrzydła

które latać nie mogą

wtedy czuję się bezpiecznie

jak na anioła co nie fruwa przystało

zawsze mam towarzysza

przy nim nie widać

moich chorych skrzydeł

nie latam więc chodzę

oczywiście cień za mną

wędruje pod górę

tak układają się drogi

gdy jestem słaby

on idzie pierwszy

trzymając za rękę

boi się że upadnę

i zostanę na kamieniach

czasami robi niespodzianki

jakby wystawiając na próbę

nagle gdzieś znika bez słowa

i ani nie jest cieniem moim

ani nie jest aniołem moim

zmienia się w powietrze

wtedy oddycham głęboko

gdy nie widzę go długo

wołam cichym szeptem

gdy wraca śmieje się ze mnie

chce żebym czasami pokazał

innym swoje skrzydła

po skończonej wędrówce

na samej górze w moim cieniu

zrodziła się miłość anielska

jak na anioła przystało

cień przestał być cieniem

stał się tym samym

tym który go tworzył

zniknął cień

pojawiły się skrzydła

gotowe by latać

a cień?

Tęsknota cienia

mój cień

jest jasny

smutny

czasami tylko

spontanicznie

wybucha radością

jakby zapomniał

o tęsknocie

potem

siedzi samotnie

potrafi istnieć

bez jednego słowa

ciągle czekając

na moment

odmieniający jego tożsamość

Spotkanie

o blasku słońca

przy poranku

przywędrowała radość

nieśmiało usiadła

na kanapie przykrytej skórą

          .    .      .

promieniami

oświetliła pokój

cisza

zajęła wyczekiwane miejsce

anioł uśmiechnął się

znad głowy Madonny

Leonardo wyjął

z ust fajkę

zapach świeżej kawy

oznajmił dobre spotkanie

Cherubino

dwóch mnichów

przy powozach

przeszłości

jasność świec

oświetla aniołki

oblicza siedzących

spotkanie

jednego Boga

dwóch religii

wyznaczone

człowiekowi

 Mój przyjaciel

Ernestowi Bryllowi

mój przyjaciel to anioł

wątły dla niepoznaki

obdarowuje mnie słowami

ukrytymi przed samym sobą

by nie okazać słabości

że czasem zapłacze nade mną

w cieniu jego skrzydeł

lubię się wygrzewać

gdy jest mi zimno

w spojrzeniu czuję dobroć

chęć by być razem zawsze

i chyba tak pozostanie

w drodze do nieba

Pustynia

od ciszy pustyni

do ciszy gwiazd

pomiędzy granicą

światła i ciemności

majaczy postać

bez realnych kształtów

jak zwiastun

dobrej nadziei

gdy dotrze i dotknie

cieniem skrzydeł

by uzdrowić z bólu

głębokiego jak przepaść

stanie się jasność

ozdobiona gwiazdami

bez zakamarków mroku

bez jasnego słońca

jaśnieć będzie dusza

Chwilami

chwilami dotykasz życia

wprawiając skrzydła w ruch

łagodny jak wiosna

przy wschodzie słońca

oczami niczym zwierciadłem

odbijasz ludzkie myśli

bez obawy o jutrzejszy poranek

na łące podczas rozmowy

z przyrodą i przyjacielem

na krawędzi nieba

zrywasz kwiaty miłości

mimo że ich tam nie ma

w uścisku każdej chwili

dajesz wytchnienie duszy

której myśli skradł Bóg

jeszcze jedną chwilę

zostawiając dla siebie

być może na potem

kiedy zakwitnie życie

Mój anioł

mój anioł siła życia

przyszedł jak dawniej

po deszczu i burzy

chłodzie i wilgoci

starannie osusza łzy

pokazuje miejsce

otoczone miłością

małymi krokami

prowadzi do istnienia

Twoją drogą Panie

Przyszła chwila Golgoty

rozpoczęta pocałunkiem Judasza

zrozumiałem

wymknąć się nie zdołam

sidła choroby związały

mnie całego

ciągną za powróz

  

jesteś przy mnie

dałeś mi tylu ludzi

przyjaciół

nie zawiedli

Przyszedł Jan

pamiętasz

trzymał głowę na Twojej piersi

Jest i Piotr

kiedyś stchórzył

teraz dał świadectwo

Szymon niechętny dawniej

teraz z ochotą

dzieli swój czas

Weronika już nie raz

ocierała mi twarz

choć różne były

moje reakcje

spotkanie z matką

przeżyłem dwa dni

Ty spojrzeniem

odczułeś jej miłość

przyszli i tacy

co zawodzą

że życie ze mnie uchodzi

są i oprawcy

oni co jakiś czas

doglądają czy jest po wszystkim

srebrniki ciążą w kieszeni

Nie wiem do kogo

porównać pozostałych

będących przy mnie

na łożu boleści

może do tych co tylko stoją

pod Twoim krzyżem

Przytul Panie me serce

do swego przebitego

niech i ono

kocha i przebacza

jak Twoje

W cieniu

w cieniu mistrza

warto słuchać

i tupać nogami

gdy chce odejść

czas musi trwać przy nim

jak mieszkańcy pustyni przy wodzie

by poznać świat innych

zapłakać w chwili zagrożenia

tęsknotą która pali wnętrze

zmarnować życie dla celu

by żyć w określonej idei

broń Boże samotnie

zaszczepić warto myśli

by dojrzewanie było cnotą

przystanku w cieniu mistrza

Walczysz

Walczysz z innymi o to

co masz w zasięgu ręki

boisz się utracić owoc

choć zerwać nie chcesz

lęk

wstyd

nie pozwala żyć

jakbyś chciała naprawdę

jutro za oknem

w domowym sadzie

gdy wstaniesz rano

jabłko pozostanie na drzewie

być może w nocy

zerwie je

zwykły przechodzień

Sposób na poezję

poezji nie wysiaduje się

przy stole dumając

ona powstaje w codzienności

wypalając się latami

w miłości i cierpieniu

a potem wybucha

zapisując kartki

wyrażając to

co czuje człowiek

Jesteś

jesteś

chociaż cię nie ma

czuję

chociaż nie widzę

liczę godziny

czekając spotkania

skuty zimnem

ogrzewam się herbatą

siedząc przy piecu

i jeszcze bardziej tęsknię

będąc myślami przy tobie

Pamięć

Janowi Kiepurze

jestem

gdy mnie już nie będzie

jestem

gdy wieje wiatr

jestem

gdy jest ci źle

jestem

w drodze do piramid

jestem

gdy obudzi cię noc

jestem

gdy skarb swój odkopiesz

jestem

gdy świece zapalisz

aby wspomnieć moje życie

Sposób na życie

Wacławie i Lucjanowi Zuziom

nie mam planów

na jutro

na tydzień

na drugi rok

najbardziej lubię poranki

po przespanej nocy ze snami

gdy los się uśmiechnie

do zwyczajnego dnia

mimo deszczu za oknem

tęcza rozbłyśnie kolorem

nasycona promieniami

Spotykając serdeczność

Ks. Janowi Twardowskiemu

posypały się słowa

dotykając lekkich myśli

w zachwycie nad światem

ludzkim uśmiechem

kokardzie przy różach

piecu na węgiel

ozdobionym

śladami dzieciństwa

w mgławicach wiosny

zbierając pytania w ogrodzie

o czas nadchodzący

w przekonaniu

że nic się nie dzieje

przypadkiem

Witraż

przy witrażowym oknie

w rytmach dawnych nut

zaglądam do przeszłości

goniącej jak dziecko

w półcieniach sukiennic

zabierając zielony balonik

z napisem wolność

nie z przymusu lecz z wyboru

Oczekiwanie

Pawłowi Kisielewskiemu

znajdę ten kraj

z latarniami

oświetlającymi drogę

w poszukiwaniu

ocalałej wieczności

znajdę to miejsce

zrywając dojrzały owoc

zamykający słodycz

znajdę to krzesło

postawione w polu

zajmując

wyznaczone miejsce